Kadehler dokunurken birbirine, İzmir'in kokusunu özlüyorum ben yine.
Sen bana bakma İzmir, ben yaparım böyle arada. Ardından ağlamayı hüner saydığım günden beri, hiç silmedim gözlerimdeki nemi. Sevdadan mı dersen, cevap veremem buna. Ne haddime senin sakladığın birine sevdalanmak? Sana sevdam, senin koynunda yaşayan birine sevdalanmaktan daha az haram.
Gözlerine her baktığımda, havai fişekler atar ruhum yüreğime. Yeni bir yıl gibidir aşkın, çığlık çığlığa kutladığım. Bal rengidir gözlerin ve güneş açtığında saçlarında, kokun gelir burnuma kadar. Hiçbir parfüm kokmaz sen gibi ve aşık edemez beni böylesine, hiçbiri. Bir kere daha aşık olurum sana her defasında, sorgusuz sualsiz. Oysa binlercesine aşk olmuşsundur sen, bana mı kalırsın sanki? Umut işte benimki.
Oysa sen hep yalnız hissettin kendini İzmir. Ben yanındayım dedim, duymadın beni, umursamadın. Islak mıydı ben sana seslenirken saçların? Ah, o gözlerindeki nem miydi yoksa? Ben onu saçların sandım. Bilirsin, gözlerine hiç bakamazdım. Ellerini tutardım sımsıkı ve seninle el ele, seni gezerdim sokak sokak, adım adım. Oysa en güzel yerindi gözlerin. Bir kere baksam, doyamazdım.
O vakit senden gitmek de zor olurdu İzmir. Ruhum otostop çekerdi nerede olduğunu bilmeden, günlerce. Beş parasız kalırdı adını bile bilmediği bir şehirde. Kimse almazdı onu yanına, çünkü senden gitmek tam bir işkence. Sonra dayanamazdım bu zulme, kalıverirdim öylece. Gitmeliydim, biliyorsun. Gitme diyemezdin sen de.
Demedin de…
Senin tılsımından uzakta yaşamaya çalıştım sonra. Tılsımlı dualar korur muydu beni, senden ayrı kaldığım zamanlarda? Yahut tenha bir gecede kafama sensiz diktiğim şişelerde unutulur muydun sen? Bedenim akşamdan kalma olur muydu sen yokken? Yoksa güzel olan tek şey sen miydin?
Zaten sen de benden gittin.
Asıl zehir, yokluğunmuş meğer. İçtim defalarca onu... Yine de ölemedim. Zaten ölmüştüm, tekrarı olur muydu ölümün? Seninle defalarca yeniden doğmuştum lâkin ölümün tek ve sonsuz acılıydı. Sonsuza dek yaşayacaktım bu acıyı.
Ve İzmir, mahpus olduğum o yerde yokluğunla baş başayım. Firar edilir mi senin aşkından bilmem. Zaten ben, kuralları çiğnemem, çiğneyemem. Bakma, bir seninleyken düşünmedim doğruyu yanlışı. Sen bendeki tek yaşanılası doğruydun, umrumda değildi bu dünyanın içi dışı. Karşılıksız verilmiş bir hediyeden farksızdı bendeki yerin. Ben seni hiçbir karşılık beklemeden ve sırf kendim için sevdim. Bundan sebep, yalnız hissetme kendini sen. En az senin yokluğun kadar yalnızım ben.
Yalnızlığımı paylaştığım günlük sayfalarına karaladığım en sıradan iki şeyden birisin. Diğeri ise her gün yeniden öldürür beni. Yeniden kanıma karışır kafama diktiğim yeni bir zehir şişesi.
Bugünü de bitirdik bak.
Yine sensiz bir İzmir gecesi...
Tekrar şerefine yalnızlığım! Bir kere daha ölememek üzere...
