3 Mayıs 2011 Salı

Körebe

www.tips-fb.com






Körler, her zaman doğuştan mı öyledirler? Peki ya isteğe bağlı körlük hâli yaşayanlar? Sahi, varsa benden başka bu durumda olanlar, nerede onlar?






Gözlerimi ipek bir fularla kapatmış, körebe oynuyorum bu aralar hayatla. Fena da değil hani bu isteğe bağlı körlük hâli. Karanlık o kadar yalın ki tek bir yol, tek bir yön var önümde sanki. Evet, böyle daha huzurluyum; olan biteni görmüyorum çünkü!

Arada bir fularımı değiştirmek için göz ucuyla baktığım oluyor elbet hayata. Renkleri ayırt edemiyor olsam da, farklı renklerde bez parçalarıyla zihnimi renklendiriyorum hiç değilse. Maviye takılı kaldım mesela bu aralar. Umutlanmaya ihtiyacım mı var? Galiba. Pembe fularlarımı da özledim bu arada. Onlardan biriyle değiştirmeliyim bu fularımı en kısa zamanda.

Neden mi böyle bakıyorum hayata? (Ya da bakmıyorum mu demeliydim?) Çünkü, baktığımda gördüklerim; aslında görmek istemediklerim. Etrafımda kocaman, kuru bir kalabalık... Sırf ismi zedelenmesin, şirinliği tükenmesin diye, laf olsun diye hâlimi hatrımı soran sözde arkadaşlar... Geçmişimden asla silinmeyecek olan, hüsranla sonuçlanmış aşklar... Boşlukta kaybolmaya yüz tutmuş, eskimeyi bekleyen renksiz bir gelecek... Sahte ışıklar altında mutluluk dansı yapan bedenim... Kendi moralimi düzeltmek için sokak sokak içime çektiğim, beton binalar arasında sıkışıp kalmış sözde temiz hava... Büyüme komplekslerim, yitirilmiş özgüvenim... Kısacası; yüzlerce körlük nedeni sayabilirim.

23 yaşımdan sonra körleşmeyi tercih ettim. Doğum günü mumlarımı üflediğim gün, yeni bir ipek fular edindim. Kişisel kalitem, hayatımın kalitesiyle mi ölçülmeliydi? Başarılarım, beni ben yapan değerlerin de mi üstündeydi? Tebrik mesajları yığmak için telefonuma, büyük başarılarım mı beklenmeliydi? Hayatımın en mükemmel anlarında bu mesajlar neredeydi? Sahi, o zamanlar ergen sayılırdım değil mi?

Soruyorlar, gözlerindeki fularla önünü nasıl görebiliyorsun diye. Görmüyorum demiyorum kimseye. Gülümsemek, bazen en detaycı cevaptır. Detaylarını anlatıyorum işin, soruyla her gelene. Gülümsüyorum sadece. Zira, görmüyorum önümü falan. Önümde gördüklerim sahte, önümdekiler tümden yalan! Yalanı görmek için bakamam ben hayata. Ertelenen mutluluklar için gözlerim görüyor diyemem. Gözlerim tamamen kapalı şimdi, rengârenk fularlarla. Beni ben gibi yaşayanları görebileceğim kadar aralıyorum gözümdeki isyanı. Onlar dışında, ne mutluluk törpüsü geçmişimde var gözüm ne de sahte bir gelecekte. Benim gözüm, sadece gerçekte!




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

✿ Ziyaretçiler

Powered By Blogger

FeedBurner

Add to Google Reader or Homepage

ECBanner
Recommended Post Slide Out For Blogger
 
BlogOkulu Gadgets