İnsanlık için küçük belki, ama benim için büsbüyük adımlar bunlar!
Birkaç gündür kış uykusunda bir kertenkele gibiyim. İstiyorum ki daha az hareket edip, daha az yiyip içeyim. Huzur veriyor bu hareketsizlik bana. Ve işin tuhafı bu halimle daha bir yaratıcı oluyorum galiba.
Öyle ki şu sıralar üzerinde didindiğim tek şey yazılarım. Biraz da hayallerimle ilgileniyorum ama onlar için henüz zamanım var sanırım. Yazılarımsa ömür geçmeden tamamlanması gereken mirasım gibi. Ne kadar yaşarsam yaşayayım yapacaklarım asla yetişmeyecek sanki.
İşte bu telaş ve evde kös kös oturma halleri beni yazılarımla konuşmaya itti. Gördüm ki kupkuru kalmış kelimelerim, toprağı çatlamış söylediklerimin. Biraz müzik gerekiyor onlara, biraz hareket ve biraz da ışıltı aslında...
Bu gereksinim sonrası tembelliğimi de alıp yanıma, sabahlara kadar uğraştım. Eli yatkın birinin birkaç saatte tamamlayacağı şeyler için ben saatlerce savaştım. Ama sonunda amatörce de olsa içime sindi yaptıklarım.
Kadın Sevdiğini Kokusundan Bilir ve Bırak Bir Son Olmasın adlı yazılarım, artık kurumuş ve çatlamış çorak yazılar değil. İkisinin de ayrı ayrı müziği, ikisinin de ayrı ayrı hisleri var şimdi. Ve ben onları okurken daha da kayboluyorum. Bilmem herkes ben gibi hisseder mi ama anladım ki ben, yazılarımı müzik eşliğinde daha çok seviyorum.
Devamı gelir umarım. Hevesim kırılmadığı sürece sevdiğim her şeyde varım!
KADIN SEVDİĞİNİ KOKUSUNDAN BİLİR
BIRAK BİR SON OLMASIN
