Yoksa kelimelerin de bir saygınlığı var mı?
"anladım, sonu yok yalnızlığın / her gün çoğalacak / her zaman böyle miydi, bilmiyorum / sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak / alışır her insan, alışır zamanla / kırılıp incinmeye / çünkü olağan yıkılıp yıkılıp / yeniden ayağa kalkmak"
Şimdi dinlediğim ve -anlaşılan- bugün defalarca dinleyeceğim şarkı bu. Sözlerini yazarken ne büyük harf kullanmak istedi canım, ne de noktalama işaretleri. Oysa ben pek severdim kelimelere özenmeyi. Bugün canım istemiyor, en özentisiz hallerimi yaşıyorum yatağımın içinde. Kucağımda laptop'ım, kulağımda yalnızlıktan bozma bir senfoni, üzerimde bulutlar... Bir de bizim apartmanın kömürü bitmiş, artık kaloriferler de yanmayacakmış. Üşümek de eklendi tüm bunların üstüne. E bu durumda noktadan bana ne, virgülden bana ne!
"Benim derdim herkesten çok." durumlarından birindeyim yine.
Aklımın bilmem kaç fit havada olmasından sanıyorum, ne zaman belli bir konuda yazmaya niyetlensem niyetimden sapıyorum. Binbir şey geçince insanın zihninden, halet-i ruhiyesi de dengesiz oluyor bi' yerde. Şarkı çalsın arka fonda, biz gelelim asıl konumuza.
Şu sıralar kitap çıkaran, yeni yazar-eski blogger'lara takılı haldeyim. İstisnaları eleyerek belirtiyorum ki birçoğunun temel felsefesi 'dobralık'. Peki kime göre bu dobralık, neye göre? Yahut dobra olduğunu göstermek için ne yapmak gerek kelimelerle?
Küfretmek?
Argonun dibine vurmak?
Cinsel yaşamı kamuya mal etmek?
Dobralık bu ve türevleri midir gerçekten? Küfretmeden, saygın bir dille ve yatak odası kapıları kitli bir halde yazan kişi, oynuyor mudur yani?
İşte benim pembe beynim, bu sorulara cevap bulamadığından mütevellit (bkz: mütevellit) bir kamuoyu yoklaması yapmak istedi. Evet maksat, kamunun bu konudaki nabzını ölçmekti. Lakin pek düşündüğüm gibi gitmedi olayın seyri. Kamu dediğim şey, çekirdek aile gibi bi' şeydi.
Her ne kadar istediğim oranda bir katılım sağlayamasam da 'çekirdekten' bir veri elde ettim sonuçta. Ki bu bile bana çok şey kattı, çok şeyi keşfetmemi sağladı.
-Okuduğunuz yazılarda küfür, argo, vs. tarzı ifadelerin yer alması sizi rahatsız ediyor mu?
Yaptığım anket buydu. Öyle 100 kişiye sorduk, 5 popüler cevap aldık şeklinde değildi yoklama ama dedim ya... Çok şey kattı bana ve inandıklarıma.
Katılımcıların -ki sayılarının bir elin parmağını geçmiş olması bile büyük bi' başarı-;
- %12'si "Hayır, aksine yazarı daha samimi buluyorum." dedi.
- %12'si "Hayır, etkilenmiyorum. Önemli olan yazıda anlatılmak istenendir." dedi.
- %75'i ise "Evet, çok rahatsız edici. Yazarın ne anlattığı kadar kullandığı üslup da önemli bence." dedi.
Buradan şöyle bir sonuç çıkardım ben: Başka seçenekler de olmasına rağmen benim anketimin popüler 3 cevabı oldu. Demek ki 'çekirdekten' de olsa üç gruba ayrılıyor okuyucu. Dilinin sınırları olmayan yazarlar, önemli bir kesim tarafından samimi olarak görülüyor. Ve yine küçümsenmeyecek bir kesimde ise sınırsızlıkları umursanmıyor, ne anlatmaya çalıştıkları daha çok ilgi görüyor.
Öte yandan bu dilden rahatsız olanlar çoğunlukta. Lakin ben bu durumun benim blog'uma yapılmış bir jest olduğunu düşünüyorum. Beni takip eden, beni okuyan, beni önemseyen kişiler -sanmıyorum ki- küfrü, argoyu sevsinler. Yoksa benimle ne işleri olur ki, gidip öyle yazanları takip ederler.
Sizin anlayacağınız, bilimsel olmasa da, genel bir fikri açığa çıkaracağına inandığım anketim, bir nevi hüsranla sonuçlandı. Hüsran kelimesi aşina olduğum bir şeydir aslında ama ben bu küfür konusuna çok takılmışım galiba. İnsanlar gerçekten ne düşünüyor, neyi ölçüp tartıyor bilmek istediğimi anladım bir kez daha.
Ha bu sadece meraktan ayrıca.
Katılımcıların %100'ü "Küfre bayılıyoruz, argosuz yazılmış hiçbir yazıyı okumuyoruz!" deseler de, aynı sistem devam edeceğim ben yine.
Gerekirse sadece ben okuyacağım yazdıklarımı.
Ama asla kaybetmeyeceğim kelimelere olan saygımı.
