Nedir beni kendi içimde seyahate sürükleyen o sayının sırrı?
59 yazı olmuş, henüz bir sene dolmadan. Genelde başkalarını anlatır gibi yapıp kendimi anlattığım yazılarımın toplam sayısı 59. Hayatımda öyle aman aman özel bir tarafı yok normalde, hatta bu yazı tamamlandığı vakit 60'a yükselecek bir sayı. Peki nedir beni kendi içimde seyahate sürükleyen bu sayının sırrı?
Sır yine sayılarda saklı. Gözüm ilişti bugün, yazılarımın etiketlerine baktım. Hangi etiketi kaç kere kullanmışım, daha çok ne üzerine yazmışım, iç dünyamın sesi hangi kelimelerde yankılanmış... Başta hiç etiket kullanmadığımı ve genellikle son yazılarda etiketleri önemsediğimi fark ettim. Eskiden bir gizemin etkisinde yazarken, şimdilerde bulunsun istediğim yazılarla doluyum anlaşılan. Derken -kendi adıma- keşif sayılabilecek bir tablo çıktı ortaya.
Azınlık kabul edilebilecek etiketli yazılarımın bana ilk söylediği şuydu: "Sen en çok aşkı yazıyorsun." Dikkat kesildim, doğruydu. Rakamların verdiği bilgiye dayanarak, yazmak deyince aklıma ilk gelen şey aşk oluyordu. Görünüşte belki sıradan... Aşkı yazmayan kalmadı şimdilerde, Aşk adında bi' 'çok satılan' kitabımız bile var. Benim aşk dünyam ise çok yazılan olmuş, çok satandan öte. Aşkı koymuşum hayatımın merkezine.
Sonraki en çok yazılanım ise, kadın... Bu blog -her ne kadar kadınsal bir ismi olsa da- hayata dokunacak yazılar paylaşmak için var olmuştu aslında. Ama anladım ki insan, genelde hissedebildiği kadarını yazıyor. Bi' erkeğin iç dünyasını ne kadar hissedebilirim ki sonuçta? Ama bir kadına dair acıların şeceresini çıkarırım icabında. Çıkarmışım da... Kadınsal acıları, kadınsal hüzünleri, kadınsal aşkı yazmışım. Bir kadın olduğumdan galiba...
Hüzün ve ölüm... Berabere kalmışlar iç dünyamın mabedinde. İkisini de ayrı ayrı ve üçüncü sırada yazmışım, her seferinde. Zaten ölüm gibi değil midir baş edemediğimiz hüzünler ve var mıdır ardında hüzün bırakmayan ölümler? İkisinden eşit miktarda bahsedişime şaşırmamalı da, hüzün ve ölümden bunca söz edişimi değerlendirmeye almalı aslında. Ölüm hayatın en gerçek yüzü, o ayrı. Belki de hayalperest olduğumu sanarken, fazlaca gerçekçi yaşıyorumdur hayatı.
Bir bağ kurmaya çalışıyorum yürek koridorlarımdaki gezim sonucu, çıkan sonuç belki de şu: Aşkı bir kadın gözünden yazıyorum çoğunlukla. Erkeklerin aşklarıyla empati kurma konusunda sıkıntılarım var anlaşılan. En çok kadın sever, en çok kadın çabalar mantığındayım belli ki. Erkek sabit bir öğe benim gözümde. Aşk etrafında fır dönen, kadın olmuş genelde. Öte yandan bahsettiğim kadınların mutlu aşkları yok neredeyse. Hüzünlü aşkları ve ölüm gibi hayatları var. Ölüyorlar, bol hüzünlü aşklarından arda kalan yitirilmiş nefesleri kadarlar.
Daha da indirgersek: Hüzünden ölür aşık kadınlar!
Bu başlık altında toplanmış bilinç altımdaki tüm yazılar.
Özünde, tüm başlıklarım bu bir cümleden ibaret olmalıymış. Başlık aramalarım boşunaymış. Ki hiç beceremem yazıya en yakışan başlığı bulmayı. Belki de bu sıkıntım, benim başlığım çok önceden bulunduğundanmış.
Tek bir cümle, tek bir hikaye, tek bir başlık girmişim gönlüme. Ruhum da dahil olmuş bu tek hallere. Derken, yazdığım kadınlardan biri olmuşum ben de. Onlara karışmışım, onlardan ayrılmışım, onlarla hüzünlenip onlarla nefes almışım. Aşık olma hallerim yeni değil, hüznü de sevdim oldum olası.
Ya da yazılarımdaki kadınlardı asıl sevdiğim, olamaz mı?
Hüznü de yazılar sevdirdi belki, aşkı da, ölümü de... Evet, ölümü de sevmeye başladım gün geçtikçe. Ve en çok da acı çekmeyi belki de...
Aslında; aşkı öğreten hüznü de sevmeliyiz, aşkın baş tacı kadını da, aşkların gerçek sonu ölüm yolunu da...
Üçü de alabildiğine acıdır oysa.
O zaman kaçınılmaz gerçeği söyleyeyim size: Acıyı sevmeden yaşarsak, yaşama olan sevgimizi yitiririz.
Acıya pabuç bırakmamalı yüreklerimiz.
Çünkü hepimiz, hayatlarımızın orta yerinden ölümle etiketliyiz.
